Agorafobija se obično definiše kao poremećaj anksioznosti. Karakterišu je snažni napadi anksioznosti koji se obično događaju na otvorenom prostoru, kao što su to gradski trgovi i ulice. Anksioznost specifična za agorafobiju je provocirana osećanjima bespomoćnosti i gubitka kontrole zbog nemogućnosti da se neko kreće na otvorenom prostoru. Smatra se da je agorafobija specijalna vrsta socijalne fobije čije je ime poteklo od grčkog imena “agora”, koja znači “javni trg”, i “fobija”, što znači “strah”.

Osoba koja pati od agorafobije obično izbegava javna mesta, zatvorene prostore (npr. liftove), ali i velika otvorena mesta (npr. javna parkirališta), pošto oni mogu da budu “okidači” za visok nivo anksioznosti. Strah koji se proizvodi u tim situacijama je povezan sa gubitkom kontrole, ponižavanjem i osećanjem sramote. Posle određenog perioda, dodatni problem postaje “strah od straha”—pošto je negde napolju, osoba koja pati od agorafobije očekuje panični napad, koji zauzvrat uzrokuje još više anksioznosti, pa taj ponašajni obrazac stvara začarani krug iz kojeg osoba ne može da pobegne.

Rani znaci agorafobije mogu da budu socijalno povlačenje i izolacije, ostajanje kući većim delom dana, potreba za društvom po svakom napuštanju kuće (čak i prilikom kratkih šetnji ili odlaska do prodavnice), ili blagi znaci paničnog napada koji mogu da se pojačaju u budućnosti (ubrzan puls, znojenje, drhtanje, hladne ruke, vrtoglavica, bol u grudnom košu, bol u stomaku i mučnina, strah od smrti).

Strah se obično nagomilava godinama i danas se smatra da se agorafobija razvija kao rezultat sredinskih i genetskih faktora. Psihoterapija se koristi kao tretman za agorafobiju. Za osobu koja pati od agorafobije, veoma je korisno pronaći smisao simptoma u okviru jedinstvene životne priče pojedinca. U narativnoj psihoterapiji, na primer, glavni fokus je na razjašnjenju životne priče, uvidima o značajnim životnim događajima i “povezivanju tačaka”, to jest, pronalaženju smisla u integraciji odvojenih događaja. Neki drugi terapijski modaliteti, kao što je to KBT (kognitivno-bihejvioralna terapija), više su fokusirani na smanjenje simptoma i manje se bavi jedinstvenom autobiografijom klijenta. Bez obzira koji su specifični lični razlozi za razvoj poremećaja, svi ljudi koji se bore sa agorafobijom imaju jednu stvar zajedničku: snažno osećanje gubitka kontrole na otvorenim prostorima, pogotovo u nepoznatim sredinama. Ovaj strah može da bude generalizovan,  ali takođe i da se fokusira na određena područja (grada) gde je doživljen, ili čak prevozna sredstva (npr. autobusi).

Preventivne tehnike se zasnivaju na ukorenjenosti i ostajanju u kontroli. Klijenti takođe mogu da nauče mnoge korisne tehnike disanja/tehnike pune svesnosti, koje naglašavaju distanciranje i posmatranje telesnih reakcija, pokušaj da se ne identifikujemo sa emocijama koje se pojave i ostajanje u sadašnjem trenutku, prihvatanje svega što sadašnji trenutak donosi. Takođe, pronalaženje misli koje “okidaju” napade panike i uzrokuju negativne emocije mogu da budu od velike pomoći tokom psihoterapijskog tretmana. Učenje kako prevladati ove simptome može da vodi ka boljoj toleranciji anksioznosti, a koja onda zauzvrat smanjuje nivo anksioznosti.

Kada je to potrebno, lekari mogu da prepišu tretman za agorafobiju, kao što su to antidepresivi ili lekovi protiv anksioznosti. Ponekad je potrebno nekoliko nedelja da bi lekovi postigli efekat. Međutim, pojedinac ne može da se osloni samo na lekove kako bi poboljšao/la kvalitet života. Prevencija i samopomoć su preko potrebni i poželjni na putu oporavka. Strategije samopomoći uključuju učenje o anksioznosti, dublje razumevanje agorafobije i razvoj mehanizama prevladavanja, kao i psiholoških resursa, u savladavanju agorafobije.